In het ontwikkeltraject werden tien ontwerpers en tien klimaatwetenschappers aan elkaar een-op-een gekoppeld om te onderzoeken hoe zij gezamenlijk de uitdagingen van klimaatverandering konden aanpakken. Het doel was om te begrijpen wat er gebeurt wanneer een ontwerper en een wetenschapper samenwerken: welke samenwerkingsvormen ontstaan er, aan welke thema's besluiten zij te werken, en welke interventies of projecten ondernemen zij?

Sommige partnerschappen resulteerden in nieuwe campagnes en concepten gericht op mondiale klimaatuitdagingen en het verbeteren van de samenwerking tussen de ontwerpwereld en de wetenschap. Andere duo’s richtten zich op de academische praktijk.

Een van de meest opvallende resultaten uit het ‘laboratorium van onverwachte samenwerkingen' was een speculatief concept voor een zeespiegelneutraal ijsmerk. Communicatieontwerper Merel Witteman en glacioloog Roderik van de Wal kozen voor een onconventionele aanpak in hun samenwerking. Ze verplaatsten zich in gedachten naar het jaar 2393 om vanuit dat futuristische perspectief terug te kijken op onze huidige tijd.

Vanuit dit toekomstperspectief identificeerden ze een essentieel communicatieprobleem rond het jaar 2000. Destijds riepen wetenschappers wel op tot actie tegen klimaatverandering, maar hun boodschap werd overschaduwd door aantrekkelijkere marketingcampagnes. Deze observatie leidde het duo tot een prikkelende vraag: zou het mogelijk zijn om de retoriek van het 'marktfundamentalisme', zo kenmerkend voor commerciële producten, in te zetten om de ernst van smeltende ijskappen onder de aandacht te brengen?

Het resultaat van deze gedachte-exercitie? 's Werelds eerste zeespiegelneutrale ijsmerk. Dit fictieve product, geïntroduceerd tijdens Dutch Design Week 2024, claimt evenveel water te bevriezen als er aan de polen smelt.

Een andere samenwerking richtte zich op de koolstofvoetafdruk van het Koninklijk Nederlands Meteorologisch Instituut (KNMI). Frank Selten en Karl Mubarak stelden dat dit instituut dat zich bezighoudt met klimaatonderzoek zelf niet klimaatneutraal opereert en lanceerden een door medewerkers geleid initiatief.

De kern van hun strategie ligt in bewustwording en participatie. Door alle KNMI-medewerkers te betrekken bij het in kaart brengen van de koolstofvoetafdruk, willen ze niet alleen een beter inzicht krijgen in de emissies van het instituut, maar ook innovatieve ideeën voor reductie verzamelen. Centraal in hun methodologie staat een participatief proces, waarin medewerkers worden aangemoedigd hun inzichten, zorgen en suggesties te delen.

Door middel van enquêtes en een colloquium stimuleren de onderzoekers een collectief bewustwordingsproces. Hun streven is tweeledig: enerzijds beogen ze concrete strategieën te ontwikkelen voor emissiereductie binnen het KNMI, anderzijds hopen ze een voorbeeldfunctie te vervullen binnen de bredere context van het Ministerie van Infrastructuur en Waterstaat.

Terwijl de deelnemers van het ontwikkeltraject zich richtten op hun individuele samenwerkingen en projecten, analyseerde Foundation We Are deze partnerschappen om modellen te ontwikkelen voor toekomstige samenwerkingen. Een team van onderzoekers boog zich over de vraag: wat maakt een samenwerking tussen ontwerpers en klimaatwetenschappers succesvol? Hieruit kwamen onder meer het belang van thematische overeenkomsten en compatibiliteit in werkwijzen naar voren als significante voorspellers van succes.

De inzichten uit dit onderzoek zijn vertaald naar blauwdrukken, waarin specifieke rollen, settings en scenario's worden gedefinieerd. Deze blauwdrukken bieden een gestructureerd kader voor het opzetten en begeleiden van kleinschalige, interdisciplinaire teams. De samenwerkingsmodellen vormen nu een waardevol instrument voor Foundation We Are bij het initiëren van nieuwe projecten. Ook kunnen de modellen andere organisaties helpen om op te treden als kennispartner bij samenwerkingsprojecten die draaien om complexe, mondiale vraagstukken.